ΧάσαΜΕ!

Σήμερα δε θα ασχοληθούμε με την ομάδα, με τον προπονητή, τους παίκτες ή τη διοίκηση. Δε θα ψάξουμε τις αιτίες της χθεσινής ήττας στο αγωνιστικό κομμάτι ή στο λάθος σχεδιασμό και τις λάθος επιλογές. Αυτά, εκτός από χιλιοειπωμένα, εκτός από μη αναστρέψιμα (με την έννοια ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο, όχι με την έννοια ότι δεν έγιναν διορθωτικές κινήσεις - διότι έγιναν!) είναι και... περσινά ξινά σταφύλια! Δεν γίνεται όλη τη χρονιά να χρησιμοποιούνται αυτά ως δικαιολογία, από ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, για να μη στηρίζει την ομάδα. Κουραστήκαμε, βαρεθήκαμε να τα ακούμε! Το χθεσινό ματς, λοιπόν, το έχασε ο κόσμος, όχι η ομάδα. Εμείς χάσαμε, αδέρφια! Εμείς! Πάρτε το χαμπάρι. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να παίζει ο ΑΡΗΣ στο Παλέ και να υπάρχουν άδειες θέσεις! Κι αυτό ισχύει για κάθε παιχνίδι. Πόσο δε μάλλον όταν μιλάμε για έναν τόσο σημαντικό αγώνα, ο οποίος κρίνει κατά ένα μεγάλο ποσοστό την πορεία της ομάδας στο θεσμό. Θέλουμε νίκες? Θέλουμε τίτλους? Ε τότε γεμίζουμε το γήπεδο, βγάζουμε φωνή και μετά μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις (κι αυτές πρέπει πάντα να κυμαίνονται στο μέτρο του δυνατού και του εφικτού, όπως αυτό ορίζεται από τις αντικειμενικές συνθήκες - βλ. οικονομικές δυνατότητες). Αλλιώς... το βουλώνουμε! Διότι, δε φτάνει που κάποιοι λάμπουν δια τους απουσίας τους από την κερκίδα, βγάζουν και γλώσσα μετά. Αρπάζουν τα τηλέφωνα και... όποιον πάρει ο χάρος! Ε όχι ρε! Όχι! Αν νομίζετε ότι μ' αυτόν τον τρόπο αποδεικνύετε ότι είμαστε μεγάλος λαός, τότε... λανθάνετε οικτρά! Μόνο η παρουσία και η φωνή στην κερκίδα δείχνει το μεγαλείο ενός λαού. Τα υπόλοιπα είναι για τους καναπεδάκηδες, τους μίρλες ή/και τους πανηγυρτζήδες. Και τέτοιους δε θέλουμε στον ΑΡΗ μας!

Το Σάββατο το βράδυ (6/2, 21:00) έχουμε ένα πολύ σημαντικό ματς. Σημαντικό, για πολλούς λόγους. Και ξέρουμε ότι εκείνη τη μέρα το Παλέ θα είναι ζίγκα. Όμως αυτό δεν αρκεί, αδέρφια. Δε γίνεται να υπάρχει παροξυσμός για ένα εισιτήριο μόνο σε 3-4 παιχνίδια τη χρονιά. Δε γίνεται να μην πωλούνται τουλάχιστον 3000 διαρκείας το καλοκαίρι. Δε γίνεται να χρησιμοποιούμε την απογοήτευσή μας από κάποια άσχημα αποτελέσματα και κάποιες κακές εμφανίσεις, ως δικαιολογία για να απέχουμε από τις μάχες ή ακόμα χειρότερα για να κράζουμε δημόσια την ομάδα. Οι στόχοι του ΑΡΗ παίζονται σε κάθε παιχνίδι, άρα η στήριξή μας πρέπει να είναι διαρκής και σταθερή, και όχι να εξαρτάται από τα αποτελέσματα ή από τα... κέφια μας. Για να κερδηθεί ένας πόλεμος, χρειάζονται πολλές κερδισμένες μάχες. Κανένας πόλεμος δεν κρίθηκε (είτε νικηφόρα είτε όχι) μετά από μόλις μία ή δύο μάχες. Γι' αυτό, ούτε απογοητεύσεις χρειάζονται μετά από ήττες, αλλά ούτε και υπέρμετροι ενθουσιασμοί μετά από νίκες. Το μόνο που χρειάζεται είναι ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΡΙΞΗ! ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ!